10
Blijf op de hoogte en volg Tinne
11 Mei 2015 | Jamaica, Mandeville
Onze laatste week stage zit erop! Ik kan echt niet geloven dat het zo snel gegaan is… Ik ben precies nog maar net aangekomen. Het was een drukke week, zowel tijdens als na de stage.
Ik was blij toen ik maandag op nursery aankwam dat nurse senior (want zo spreken ze elkaar aan, eerst nurse en dan de achternaam) er ook was. Ik wist dat ik me niet zou vervelen, want ze weet altijd wel iets te doen en anders begint ze alles uit te leggen als er niets te doen is. Na de briefing was het de gewone gang van zaken, ik mocht veel doen van nurse senior, maar eigenlijk is er die dag niets speciaals gebeurt.
Dinsdag kwam ik aan op dienst en zag ik dat de dokter bij een baby’tje van 900gram al een infuusje aan het prikken was, dit vind ik echt zo zielig… de naald is bij wijze van spreken groter dan het baby’tje… en dan lukte het nog niet meteen ook niet. Je kan zo zien dat het baby’tje onder veel stress staat, kreunen, gefronst gezichtje,... geen leuk zicht. Ik heb er ook nog geen mama of papa bij gezien, ik wil het wel mee naar huis nemen anders…
Dinsdag heb ik ook nog mee een doktersronde gevolgd, zeer interessant! Eén dokter noemt Eline en mij altijd ‘pinkie’, maar is het nu omdat we altijd blozen van de warmte of niet, ik zou het niet weten.
Woensdag was er een baby’tje met epileptische aanvallen op dienst, maar het had ook 12 teentjes en 12 vingertjes. De mama en papa willen niet dat ze deze verwijderen omdat het de wil van God is. Het is wel schattig.
Donderdag waren er 4 verpleegkundigen en ik voor 11 baby’s en er waren ook veel mama’s. Het was een redelijk rustige dag dus. Ik was blij want ik was echt moe deze laatste week. Niet omdat we laat gaan slapen ofzo, want we kruipen altijd om 10 uur in ons bed, maar gewoon omdat we al zolang bezig zijn denk ik en misschien dat de blue mountains nog wat in ons lijf zat. Op het einde van onze stagedag donderdag hebben we wat slabbetjes cadeau gedaan, omdat we toch iets persoonlijkers wilden geven voor deze dienst, voor de rest van het ziekenhuis hebben we steriel en niet steriel materiaal zoals handschoenen, kompressen, tape,… gekocht omdat we toch denken dat ze daar op dit moment het meeste mee kunnen doen. Ze waren allemaal heel blij.
Vrijdag was het nog een hectische dag. Er lagen 13 baby’s en er moesten er veel tegelijk eten hebben. Ik was er eentje aan het eten geven toen er ineens twee alarmen tegelijk afgingen. Een hels lawaai want je kunt het volume niet stiller zetten. De verpleegster stond er naast gewoon te praten met iemand en ze negeerde het gewoon. Voor mij is het alarm al veel te luid, wat moet dit dan voor de baby’s zijn. Iets later was er een mama borstvoeding aan het afkolven, maar ze zat een beetje richting de muur gedraaid. De verpleegster was er constant tegen bezig dat ze niet zo verlegen moest zijn en je kon echt zien dat de vrouw het niet op prijs stelde, waar ze gelijk in had. Ik snap heel goed dat ze privacy wou.
Na onze shift zijn we nog op enkele diensten dag gaan zeggen en iedereen was heel lief en we mochten zeker terug komen. Het deed wel raar omdat je er zolang elke dag komt en ineens niet meer.
Ook bij ons gastgezin deed het raar om afscheid te nemen. Maar we gaan het pas echt beseffen als we terug thuis zijn denk ik. Het waren 10 heel leerrijke en leuke weken. Maar nu is het tijd voor wat ontspanning! En we hebben dat eerste weekend al zeer goed ingezet… :)
Tot binnen twee weken iedereen! Mi come soon!
Tinne xxx
Ik was blij toen ik maandag op nursery aankwam dat nurse senior (want zo spreken ze elkaar aan, eerst nurse en dan de achternaam) er ook was. Ik wist dat ik me niet zou vervelen, want ze weet altijd wel iets te doen en anders begint ze alles uit te leggen als er niets te doen is. Na de briefing was het de gewone gang van zaken, ik mocht veel doen van nurse senior, maar eigenlijk is er die dag niets speciaals gebeurt.
Dinsdag kwam ik aan op dienst en zag ik dat de dokter bij een baby’tje van 900gram al een infuusje aan het prikken was, dit vind ik echt zo zielig… de naald is bij wijze van spreken groter dan het baby’tje… en dan lukte het nog niet meteen ook niet. Je kan zo zien dat het baby’tje onder veel stress staat, kreunen, gefronst gezichtje,... geen leuk zicht. Ik heb er ook nog geen mama of papa bij gezien, ik wil het wel mee naar huis nemen anders…
Dinsdag heb ik ook nog mee een doktersronde gevolgd, zeer interessant! Eén dokter noemt Eline en mij altijd ‘pinkie’, maar is het nu omdat we altijd blozen van de warmte of niet, ik zou het niet weten.
Woensdag was er een baby’tje met epileptische aanvallen op dienst, maar het had ook 12 teentjes en 12 vingertjes. De mama en papa willen niet dat ze deze verwijderen omdat het de wil van God is. Het is wel schattig.
Donderdag waren er 4 verpleegkundigen en ik voor 11 baby’s en er waren ook veel mama’s. Het was een redelijk rustige dag dus. Ik was blij want ik was echt moe deze laatste week. Niet omdat we laat gaan slapen ofzo, want we kruipen altijd om 10 uur in ons bed, maar gewoon omdat we al zolang bezig zijn denk ik en misschien dat de blue mountains nog wat in ons lijf zat. Op het einde van onze stagedag donderdag hebben we wat slabbetjes cadeau gedaan, omdat we toch iets persoonlijkers wilden geven voor deze dienst, voor de rest van het ziekenhuis hebben we steriel en niet steriel materiaal zoals handschoenen, kompressen, tape,… gekocht omdat we toch denken dat ze daar op dit moment het meeste mee kunnen doen. Ze waren allemaal heel blij.
Vrijdag was het nog een hectische dag. Er lagen 13 baby’s en er moesten er veel tegelijk eten hebben. Ik was er eentje aan het eten geven toen er ineens twee alarmen tegelijk afgingen. Een hels lawaai want je kunt het volume niet stiller zetten. De verpleegster stond er naast gewoon te praten met iemand en ze negeerde het gewoon. Voor mij is het alarm al veel te luid, wat moet dit dan voor de baby’s zijn. Iets later was er een mama borstvoeding aan het afkolven, maar ze zat een beetje richting de muur gedraaid. De verpleegster was er constant tegen bezig dat ze niet zo verlegen moest zijn en je kon echt zien dat de vrouw het niet op prijs stelde, waar ze gelijk in had. Ik snap heel goed dat ze privacy wou.
Na onze shift zijn we nog op enkele diensten dag gaan zeggen en iedereen was heel lief en we mochten zeker terug komen. Het deed wel raar omdat je er zolang elke dag komt en ineens niet meer.
Ook bij ons gastgezin deed het raar om afscheid te nemen. Maar we gaan het pas echt beseffen als we terug thuis zijn denk ik. Het waren 10 heel leerrijke en leuke weken. Maar nu is het tijd voor wat ontspanning! En we hebben dat eerste weekend al zeer goed ingezet… :)
Tot binnen twee weken iedereen! Mi come soon!
Tinne xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
