1!

Ik kan niet geloven dat de eerste week al voorbij is, het zal snel 23 mei zijn. Maandag hebben we onze introductiedag gehad met projects abroad, we hebben een rondleiding gekregen door Mandeville en ze hebben ons de noodzakelijke dingen laten zien zoals de bank en het politiekantoor, enz... maar aan het einde van de dag was ik al vergeten hoe ik er moest geraken. We zijn die dag ook naar onze stageplek gegaan om ook te weten waar het was en waar we ons moesten aanmelden de volgende dag. Ik was eigenlijk aangenaam verrast over hoe het ziekenhuis eruit zag, langs de buitenkant toch. In het ziekenhuis hebben we snel even een kleine rondleiding gehad, maar het was eigenlijk te snel om daarna nog te weten waar welke dienst was. De volgende dag was het dan eindelijk tijd om echt stage te doen. Eline en ik besloten om te voet te gaan omdat het niet zo ver is. Goed dat we op tijd vertrokken waren, want we hadden natuurlijk de verkeerde weg genomen en verloren gelopen. Goed bezweet en nog net op tijd kwamen we dan aan in het Mandeville Regional Hospital. Ik had toch wel een beetje zenuwen. De eerste week stond ik op de afdeling 'female surgical', waar vrouwen liggen die een operatie gehad hebben en de nodige post operatieve zorgen hiervoor moeten krijgen. Ik werd bij een verpleegster "gedropt" die heel de tijd aan het schrijven was. Na enkele minuten heb ik dan maar zelf gevraagd of ik iets kon doen. Ze zei dat ik maar met een andere verpleegster moest meegaan die enkele wonden aan het verzorgen was. Zij was al een beetje vriendelijker, en hier mocht ik wel helpen. Bij de wondzorg had ik al een eerste 'ohmygod'- momentje. Ze gebruiken hier één steriele set voor verschillende patiënten, wel altijd met verschillende steriele handschoenen, maar de manier waarop ze de steriele handschoenen aantrekken, is naar mijn mening niet echt steriel. Ze moeten ook altijd een tijdje zoeken naar het materiaal, omdat ze gewoonweg niets teveel hebben en omdat alles altijd ergens anders ligt (de ordelijke ik heeft het hier zeer moeilijk mee). De wonden die ik hier al heb gezien, heb ik echt nog nergens anders gezien. Er ligt bijvoorbeeld een vrouw die enkele maanden geleden geopereerd was aan haar borst en die de verzorging niet zo serieus nam, om welke reden dan ook, met als gevolg dat ze nu terug in het ziekenhuis ligt omdat haar wonde zo geïnfecteerd is, dat er maden (ja als in wormen ja...) in de wonde zitten. Het ziet er ook, om het lelijk te zeggen, echt rot uit. Haar borst moet nu dus geamputeerd worden. Hopelijk gaat de genezing nu wel goed. De patiënten liggen ook allemaal samen in één zaal, gescheiden door gordijnen (waarvan er heel veel stuk zijn), dus er is echt geen privacy. Iedereen kan er ook maar gewoon rondlopen. De 2de dag begon ik me echt af te vragen of ze de patiënten wel wassen, blijkbaar doen ze dit tussen 4 en 5 uur 's morgens. Moest dit in België zo zijn, je zou nogal wat klachten krijgen. Over klagen gesproken, als er iemand bij een wondzorg schreeuwt van de pijn, zeggen ze gewoon 'shht' en 'it's ok' en doen gewoon verder. Soms roepen ze zelfs tegen de patiënten dat ze moeten stilliggen. De eerste week in de het ziekenhuis was echt heel hard wennen, soms versta ik het engels ook echt niet omdat het zo anders is uitgesproken. Maar tegen het einde van de week begon ik stilletjes aan de structuur een beetje door te hebben, hoewel je niet echt van structuur kunt spreken.
In het gastgezin daarentegen, voel ik me al helemaal thuis. Mr. en mrs. Glanville zijn zo lief! En hun zoon Raymond, die autistisch is, leeft soms wel in z'n eigen wereldje, maar is toch ook wel lief, op zijn manier. We hebben het echt getroffen met dit gastgezin. Er zijn hier nog 3 andere vrijwilligers en ze zijn ook super! Valentina van Zwitserland, Enya van Nederland en Ida van Denemarken. Dit weekend zijn we naar Port Antonio gegaan, 6 uur in een busje met 18 personen (maar het busje was maar voor 12 personen en dan allemaal nog een goedgevulde rugzak) afzien! Maar we zijn er geraakt. We hebben in de great huts gelogeerd, echt een aanrader! Vrijdagavond zijn we dan ergens in de buurt gaan eten maar dat viel eigenlijk wel tegen, de kip was koud en achteraf werd er veel meer aangerekend dan we hadden gekregen. Na wat gekibbel hebben we gewoon ons deel betaald en zijn vertrokken. Zaterdag zijn we dan naar de blue lagoon geweest, zo mooi om te zien en heel rustgevend. We zijn dan ook nog naar het centrum van Port Antonio geweest en naar de haven. 's Avonds zijn we dan ergens gaan eten waar het eten wel goed was en hebben we nog een tijdje in de bar van de great huts gezeten. Het was een heel leuk weekendje, alleen jammer dat de rit naar huis weer 6 uur duurde :) maar we zijn weer heelhuids hier geraakt en klaar voor een nieuwe week in het ziekenhuis. Ben benieuwd!

xxx Tinne
(foto's kan je vinden op facebook)