3

In week 3 had ik echt veel zin, een week op pediatrie zag ik helemaal zitten. Toen ik op de dienst kwam, was er meteen een kindje dat aan het wenen was, en de verpleegkundigen van de nacht zaten daar maar te tokkelen op hun gsm. Ik heb mezelf dan maar voorgesteld en ben daarna naar het kindje gaan zien, bleek dat zijn armpje vast zat met de draad van zijn infuus aan het bedje. Het viel me meteen op dat alle traliebedjes omhoog gehouden worden met windels, ik vind dit echt zooo gevaarlijk! En het is niet dat er in die windels een "dubbele" knoop gelegd is, neenee, je moet gewoon de windels opheffen en eraf doen en je kan het bedje opendoen. Indien het kindje iets te veel op de tralie gaat leunen, kan het dus zijn dat de windel er gewoon afschiet. Ik vind het straf dat er deze week nog geen kindje is uitgevallen. Na een halfuur wachten kwamen dan eindelijk de verpleegkundigen van de ochtendshift. Ik heb toch maar eens voor de zekerheid gevraagd of de shift echt wel begint om 7u, maar jaja 'het is normaal da Jamaicanen te laat zijn' zei de verpleegster van de nacht. Oké dan… Tijdens de briefing viel het me op dat er bijna geen mama's of papa's aanwezig zijn, hoewel er hier eigenlijk ook geen plaats voor is, zou ik toch graag bij mijn kind zijn denk ik, zeker als het nog maar een paar jaar oud is. Ook na enkele uren waren er niet veel ouders te bespeuren. Je hoort dus heel de tijd wel iemand roepen 'I want my mommy...' al dat de verpleegkundigen zeggen is 'mama here soon' maar 'soon' kan altijd wel een paar uur duren. De ochtendshift verloopt vrijwel hetzelfde als op de andere diensten waar ik al gestaan heb. Parameters nemen en de wonden doen en voor de rest veel (heel veel) schrijven in het verpleegkundig dossier. Ik heb deze week eindelijk zelfstandig, zonder dat er iemand heel de tijd tussen kwam een paar wonden kunnen doen. Zo heb ik elke dag een jongetje met verbrande hand mogen verzorgen en hij is zo'n schatje! Donderdag toen een andere verpleegster zijn hand wou verzorgen zei hij: 'whitey do it' ( want Eline en ik zijn hier the whitey's, zoals elke blanke hier) dus dit gaf me wel een goed gevoel dat hij wou dat ik het deed. Ik vind het ook goed dat er op deze dienst een aparte kamer is voor de behandelingen. Dit is in België meestal ook zo op pediatrie en het is toch aangenamer voor de kindjes denk ik. Op de momenten dat ik niets te doen had, ben ik vooral gaan helpen bij de dokters, omdat die hier eigenlijk het meeste werk doen. Bloed trekken, blaassondes plaatsen voor urinestaal, infusen plaatsen... dit is hier allemaal de taak van de dokter. Eén keer heb ik heb op mijn tanden moeten bijten om niet uit te vliegen tegen de dokter. Ze moest een infuus plaatsen bij een kindje en de manier waarop ze dit deed vond ik echt verschrikkelijk om te zien. Ze heeft wel 7 keer moeten prikken tot ze juist zat, elke keer stak ze, zette de spuit met medicatie erop, spoot ze in en elke keer weer zag ze dat de huid dik werd omdat ze naast de ader zat. Ze gooide ook telkens de naald gewoon NAAST het kind. Na de 2de keer heb ik de naalden opgeraapt en heb ze in de naaldcontainer gegooid. En elke keer daarna hetzelfde gedaan omdat ze gewoon de naalden naast het kind bleef gooien, wat was ik blij dat ze eindelijk juist zat. Hoelang het stand gehouden heeft weet ik niet, maar ik hoop lang genoeg. Ik denk dat het ook donderdag was toen er een jongetje naar mij kwam om te zeggen dan de jongen naast hem aan het huilen was, ik ben toen meegegaan en kreeg te horen dat hij zijn grootmoeder miste. Ik zei toen dat hij ze misschien eens kon bellen, maar hij zei dat het beltegoed op zijn gsm op was. Ik had hem onze telefoon willen geven voor eventjes, maar aangezien Eline hem bij had (wij delen een telefoon met lokaal nummer) kon ik weinig voor hem doen. Ik vond het wel heel lief van de andere jongen dat hij het kwam zeggen en zei hem dat hij misschien met hem zou kunnen spelen om hem wat op te beuren, wat hij meteen deed. Gelukkig kon de jongen de volgende dag naar huis en heeft hij hopelijk meteen zijn grootmoeder kunnen zien. De laatste dag van de week heb ik dan (na heel de week te “zagen”) wat uitleg gekregen over wat ze allemaal in het verpleegkundig dossier moeten zetten. En ik heb eindelijk zelf ook wat mogen schrijven. Vooral de observaties heel uitgebreid en ze slagen ook geen enkel puntje over, ook al is het normaal, ze zullen er altijd wel iets van opschrijven. Wat ik een beetje tijdverspilling vind omdat als je iets moet weten, je een hele lange tekst moet lezen vooraleer je weet wat je moet weten. Het verpleegkundig dossier in België vind ik toch wel handiger om te hanteren.
Dinsdag na onze shift was het bij projects abroad ‘sportsday’. We kwamen bijeen aan de kfc en Eline en ik stonden NATUURLIJK aan de verkeerde kfc ( want ja hoor, hier zijn er meerdere!) Ze zijn hier dan ook zo onduidelijk in hun smsjes. Iets te laat kwamen we dan op de juiste plaats aan en werden al de vrijwilligers in 2 groepen verdeeld, maar er was nog een derde team… De mensen van projects zelf… Je kan al raden wie er gewonnen heeft. Tegen Jamaicanen valt niet te lopen… of wat dan ook te doen, want zelfs in het zakspringen, touwtrekken, … zijn ze beter. BEHALVE in het bun-eten ( dit is een soort brood) daar heeft Enya ( die bij ons in het gastgezin zit) ze mooi te grazen genomen. Hoewel ik vind dat een eetwedstrijd niet echt sport is, maar soit, het was een leuke avond! Dit weekend zijn Eline en ik dan maar eens thuisgebleven om wat voor school te werken, ook Valentina bleef thuis en ’s avonds hebben we er altijd wel een gezellige boel van gemaakt, met wat koekjes en een film enzo…:) en het was een goede keuze om dit weekend thuis te blijven, want regenen kan het hier ook serieus, amai!
Volgende week sta ik op nursery, hier liggen de te vroeg geboren baby’s, dus hier kijk ik weer zeer hard naar uit!
Tot volgende week!
Xxx Tinne