5

Deze week stond ik op female medical. Ik zag er eigenlijk een beetje tegenop omdat ik net 2 weken bij de kindjes en baby’s had gestaan en er niet weg wou. Toen ik maandag om 7 uur op female medical aankwam, waren er natuurlijk enkel de verpleegsters van de nacht aanwezig. Een half uur later kwamen dan eindelijk de verpleegsters van de ochtendshift binnen. Ze waren heel vriendelijk en vroegen direct van waar ik was en of ik het leuk vond in Jamaica, dus ik voelde me al meer op m’n gemak. Er liggen verschillende soorten patiënten, hartpatiënten, patiënten met diabetes, enzo… Er zijn op deze dienst bijna geen wonden te verzorgen, als er al een wonde is, is het meestal een doorligwonde aan de stuit of aan de hielen. Er is ook een heel klein deel van de patiënten met psychische problemen. Toen ik de eerste dag naar hen ging om hun parameters te nemen was er één patiënt die al meteen begon te zingen (ik denk een zelfverzonnen lied) over blanke mensen, ik begreep er niets van en de andere verpleegkundigen maar lachen. Maar blijkbaar vond ze me toch wel aardig want vanaf maandag mocht niemand anders haar haar medicatie geven en haar insuline inspuiten, behalve ik.
Ik vind het nog altijd raar dat de patiënten niet ’s morgens gewassen worden. Ik zou zelf liever niet wakker gemaakt worden in het midden van de nacht omdat ze me komen wassen, maar hier lijken ze het niet erg te vinden. Ik vroeg er eens naar en de verpleegster zei dat de patiënten blij mogen zijn dat ze ’s nachts gewassen worden en niet moeten klagen. Oké dan…
Op female medical staat de radio altijd kei hard. Toen ik dinsdag enkele documenten aan het invullen was en stilletjes aan het meezingen was, keek ik op en zag dat iedereen me aan het bekijken was en schoten ze allemaal in de lach. ‘HEEE TINNIE (want Tinne is nogal moeilijk blijkbaar) You like the song?’. Ik heb me de volgende dagen maar niet te dicht bij de radio gezet.
Woensdag was er een vrouw die er heel slecht aan toe was en toen ze een aanval van epilepsie kreeg stonden alle verpleegkundigen er maar wat op te zien. De dokter zei dat ze medicatie moest krijgen maar natuurlijk was de juiste medicatie niet op de dienst, na een half uur zoeken was er dan iemand die de juiste medicatie had gevonden op een andere dienst en werd de vrouw eindelijk wat stabieler.
Aan de medicatiefiches kan ik nog steeds niet goed aan uit. De medicatie is zo onduidelijk geschreven dat ik altijd moet vragen wat er staat. En als ik het dan weet dan begint de zoektocht naar de medicatie zelf nog. Er is een kast met allemaal schuifjes en op elk schuifje een bednummer op. Maar als ze het niet vinden in het juiste schuifje, nemen ze dit gewoon van andere patiënten. Op het kastje staan dan nog eens allemaal dezelfde potjes met medicatie in, op elk potje is dan een etiket geplakt waar op staan wat er in zit, maar ook dit is zo onduidelijk geschreven dat ik niet verschiet dat er fouten gebeuren, en het kan natuurlijk altijd, maar zo gebeuren er toch sneller fouten geloof ik. Ook de tijdstippen verschillen altijd. Dan geven ze het om 6u, dan 10u , dan weer pas na de middag… Ik vroeg aan een verpleegster of dit eigenlijk normaal niet op dezelfde tijdstippen moest gegeven worden en ze zei dat het ervan af hangt of de verpleegsters van de nacht de medicatie geeft of niet, want ze kunnen het soms vergeten. Al snap ik niet hoe je dat kan vergeten…
Donderdagmorgen kwam ik op dienst en zag ik dat ze net bezig waren met het inwikkelen van een gestorven patiënt in het laken waar ze op slapen en ik zag ook dat in het bed ernaast al een vrouw in een laken gewikkeld was. 2 gestorven patiënten op korte tijd dus. Toch nog wel ongemakkelijk om te zien. Eén van de patiënten was de vrouw die de vorige dag er zo slecht aan toe was, ergens had ik wel gedacht dat ze het niet ging halen.
Vrijdag deden we een halve dag omdat het goede vrijdag was en het een feestdag is. De verpleegkundigen die moesten werken vonden het al raar dat ik ook kwam werken. Het was heel rustig in het ziekenhuis. Ik was parameters aan het nemen toen ik bij een vrouw kwam die geen pols had en ik zag haar ook niet ademen. Ik riep de dokters die juist aan het toeren waren en we zijn meteen gestart met reanimatie. Het heeft helaas niet meer geholpen. Dit was toch wel een niet zo leuk begin van het weekend.

Thuis bij het gastgezin gaat het nog altijd heel goed. Er wordt nog altijd uitstekend voor ons gezorgd en ze worden toch een beetje echt familie. Mr. Glanville zit ’s avonds vaak op youtube naar muziek te luisteren en soms mee te zingen, geweldig! Hij luistert vaak naar Johnny Cash, algoed dat ik het ook graag hoor. Ik vertelde hem dat we in het weekend naar Montego Bay gingen en hij zei meteen ‘I know a song about Montego Bay’ en natuurlijk kregen we het ’s avonds te horen.
Mrs. Glanville staat ‘s morgens vaak vroeger op om in de tuin te snelwandelen met gewichtjes en aangezien de tuin wel groot is en nogal heuvelachtig, heeft ze volgens mij wel een topconditie. Grappig dat we ze altijd voorbij het raam zien wandelen als we zitten te ontbijten.
En Ray, ja die doet nog altijd z’n eigen ding. Hij zet de tafel klaar, zet de afwas weg, zoekt in onze zakken naar koekjes …:)
Voor de rest is het wel stilletjes in huis. Ook Ida is vertrokken om nog was te reizen en dan naar huis te gaan en Valentina is voor 2 weken naar Cuba op vakantie, dus blijven Eline en ik achter. Ik ben toch blij dat we samen in een gastgezin zitten, ook al ben ik ze soms beu ( Mopje Eline :) ).
Dit weekend zijn we dus naar Montigo Bay gegaan. Het was weer een lange en vermoeiende rit, maar algoed dat we een boeiende taxichauffeur hadden, Dave! Dankzij Saskia (ook een vrijwilliger van projects) weten we nu heel het leven van Dave. Nederlanders zijn toch zo nieuwsgierig :). In Montigo Bay kwamen we aan op onze bestemming en dit was iets heel anders dan we geboekt hadden. Er was echt niets te zien en zelfs Dave vertrouwde het zaakje niet. Dus heeft hij ons naar een hotel gebracht. Dit was wel iets duurder, maar we zitten bijna in de helft en dan mag het wel eens wat meer zijn hé ;). Zondag gingen we dan normaal naar huis, maar Saskia ging met nog een andere vrijwilliger nog een nachtje naar treasure beach, we besloten dit dan ook maar te doen. En zelfs Dave is ook een nachtje in treasure beach gebleven omdat hij anders de volgende dag toch moest terugkomen om ons weer te komen halen. Het was weer een super weekend en weer veel te snel voorbij. Deze week sta ik op male medical. Kan niet geloven dat we al in de helft van onze stage zitten! Tot volgende week!

Xxx Tinne