6
Blijf op de hoogte en volg Tinne
13 April 2015 | Jamaica, Mandeville
Dinsdag ging ik voor de rest van de week naar male medical ward. Van Eline wist ik al een beetje wat ik kon verwachten. Ik zag er ook voor de eerste keer mannelijke verpleegkundigen. Ze mogen enkel op deze dienst staan, maar er zijn er maar 3, dus zoveel is dat niet. Het is wel raar want de mensen die de patiënten komen draaien (ik vind het nog altijd stom dat ze hier aparte mensen voor hebben) zijn toch ook mannen en die zie je wel op alle diensten. Ook zijn er hier superveel studenten, ook van beide geslachten. De jongens hebben een zwarte geklede broek, een blauw hemd en geklede zwarte schoenen aan, ze gaan precies naar een feest ofzo… . De meisjes hebben een blauw kleedje aan met een witte schort erover. Dit is wel mooi, maar het lijkt me niet echt handig omdat het superhard spant. Ik zie ze ’s morgens elkaar altijd helpen om de schort erover aan te doen. Er is ook elke dag constant een leerkracht aanwezig, ook wat anders dan in België, maar misschien niet slecht, of misschien wel, ik weet het niet… :) . Wat me de laatste weken ook opgevallen is, is hoe familiair de dokters hier met de verpleegkundigen omgaan, ze knuffelen elkaar en plagen elkaar constant. Share the love zeker… :) . Van Eline wist ik ook dat je van één dokter alles mocht doen, dus heb ik me de eerste dag al meteen voorgesteld aan haar. En ja hoor, een uurtje later riep ze me en vroeg ze of ik enkele bloedstalen wou nemen bij verschillende patiënten. Ik zei dat ik het nog nooit gewoon met een spuit en een naald had gedaan, enkel met vacutainer systeem, maar dat ik het zeker wel wou proberen. En eigenlijk is het niet zo moeilijk, wel handiger met ons systeem, maar moeilijk gaat ook. Voor de rest is het eigenlijk heel rustig op de dienst. Eline zei me dat een studente had gezegd dat ze hard moesten werken, ik viel bijna van mijn stoel. Veel schrijven, oké, maar hard werken, neen dat kun je het eigenlijk echt niet noemen. Geef mij maar een drukke ochtenddienst in België, dan gaat de tijd sneller voorruit. Wat niet wil zeggen dat ik niet bijleer of hier niet graag ben, integendeel. Ik heb al veel bijgeleerd hoe het anders of met minder ook kan, wat wel handig is voor in een noodsituatie geloof ik. Ik hou ook echt van de vriendelijkheid van de patiënten. Ze zijn zo dankbaar en verdraagzaam, wat je van sommige verpleegkundigen hier niet kan zeggen, t.o.v. de patiënten dan, want tegenover mij zijn ze (nu toch) wel vriendelijk en lief.
Woensdag zei ik tegen de dokter dat ze me altijd mag vragen om hulp, goeie zet blijkbaar, ik mocht echt alles doen van haar. Eerst mocht ik bij 5 patiënten bloed gaan trekken, en ze liet me dit alleen doen omdat ze me vertrouwde zei ze tegen een andere verpleegkundige (wat wel heel leuk is om te horen). Dit had ik toch nooit gedacht toen ik hier de eerste week stond. Verder mocht ik nog wat infusen prikken en wat intraveneuze medicatie geven. Ik vind het jammer dat enkel de dokters dit hier doen, prikken is juist zo leuk… :) . Wat ik ook nog altijd niet begrijp, is het gebruik van de gsm hier, ze zijn er altijd mee bezig. Er liggen ook altijd gsm’s op te laden en het geluid staat altijd hard. Dit is heel irritant tijdens de briefing en ze nemen ook gewoon altijd op.
Donderdag was het heel rustig tijdens de dienst, dan gaat de tijd echt niet voorruit. En ze zitten daar dan ook allemaal niets te doen. Ik ben dan maar wat rondgegaan om met de patiënten te praten. Hoewel het nog wel zeer moeilijk is, dat patois-taaltje. Als ze echt heel snel praten versta ik er geen hol van! Anders lukt het wel een beetje, maar dan moeten ze wel echt traag praten… . Het is wel grappig als ze tegen me beginnen te praten in het patois en na enkele seconden zien dat ik er niets van begrijp, dan vragen ze bijna allemaal van waar ik ben. En als ik dan zeg dat ik van België ben, trekken ze een gezicht van ‘amai das wijt’ of ‘waa is da’ en dan beginnen ze vragen te stellen hoe het daar is en of dat ze mee terug mogen… als ik dan zeg dat het enkele weken geleden nog vroor, haken ze allemaal weer af. Het is hier nu ook vakantie voor de kinderen en er zijn er die hun kinderen gewoon mee naar het ziekenhuis brengen, stel je voor dat dit in België zo zou zijn… :).
Elke week laten we onze uren tekenen bij het kantoor van de verantwoordelijke van de verpleegkundige of ik weet eigenlijk niet juist wat haar taak is… Vorige week vrijdag was ze er niet omdat het een feestdag was, dus gingen we dinsdag vragen om onze uren te tekenen. Ze zat daar gewoon niets te doen en we dachten dus wel dat ze dit ging doen. Niet dus, ze zei dat ze pauze had en dat ze het de volgende dag wel zou doen. Het lijkt daar hoe hoger je functie is, hoe minder je doet. En een handtekening, dat duurt 3 seconden ofzo? Soms vind ik wel dat ze hier een beetje lui zijn en het ergste is dat ik het over krijg… ( een heel klein beetje maar :) ).
Nu we in de helft zijn, denk ik dat het terug aanpassen aan het leven in België moeilijker gaat gaan dan het aanpassen aan het leven hier, dat voel ik nu al. Ze hebben hier totaal geen stress en alles komt wel in orde, heerlijk! En het is ook echt zo dat alles altijd wel in orde komt, op welke manier dan ook. Misschien moeten sommige mensen in België wat meer Jamaicaan in zich hebben…maar niet teveel :).
Saskia heeft deze week haar laatste dag gehad, weer eentje minder om ons mee te amuseren in de weekends. Je leert zoveel nieuwe mensen kennen en sommige zijn echte vrienden geworden. Niet zo leuk is dan weer dat je weet dat je ze niet zo vaak zal zien omdat ze in andere landen wonen. We gingen dus woensdag avond iets drinken om afscheid te nemen. We zeiden tegen Mr. Glanville dat we niet te laat thuis gingen zijn. Hij zei dat hij dat wel weet omdat hij ziet dat we ons werk serieus nemen. Fijn om te horen :) .
Dit weekend zijn we nog eens thuisgebleven om wat te werken voor school. Zaterdagvoormiddag hebben we eerst onze was eens gaan doen in een wasserij, ik heb toch het gevoel dat dit net iets properder is dan met de hand, haha!
De andere zoon van Mr. en Mrs. Glanville, John, is maandagavond thuisgekomen. Hij woont in Australië en komt voor een weekje op bezoek. Ik schrok nogal want het is echt ‘nen beer van ne vent’ en ook weer heel vriendelijk. We hebben het echt getroffen met dit gastgezin! Ook James, de derde zoon, is voor het weekend naar huis gekomen, hij woont nog wel in Jamaica, in Kingston. Zaterdagavond vroeg Mr. Glanville of we mee kwamen kijken naar een aflevering van ‘Are you being served?’ een halfuurtje lachen zag ik wel zitten. En amai, een grappige serie zien met Jamaicanen, het is een aanrader! Ik heb meer moeten lachen met de lach van James dan met de aflevering. Zondagnamiddag was er een feestje gepland. Waarom weet ik eigenlijk niet. Ik vroeg aan Mr. Glanville of er veel volk kwam omdat er zoveel bordjes stonden. Neenee, een 20tal mensen denk ik… euhm oké, veel dus :). Het was echt heel gezellig. Veel eten en drinken en veel gelach. Het was een zeer fijne afsluiter van de week en ik ben weer helemaal klaar om een nieuwe week te starten!
Xxx Tinne
Woensdag zei ik tegen de dokter dat ze me altijd mag vragen om hulp, goeie zet blijkbaar, ik mocht echt alles doen van haar. Eerst mocht ik bij 5 patiënten bloed gaan trekken, en ze liet me dit alleen doen omdat ze me vertrouwde zei ze tegen een andere verpleegkundige (wat wel heel leuk is om te horen). Dit had ik toch nooit gedacht toen ik hier de eerste week stond. Verder mocht ik nog wat infusen prikken en wat intraveneuze medicatie geven. Ik vind het jammer dat enkel de dokters dit hier doen, prikken is juist zo leuk… :) . Wat ik ook nog altijd niet begrijp, is het gebruik van de gsm hier, ze zijn er altijd mee bezig. Er liggen ook altijd gsm’s op te laden en het geluid staat altijd hard. Dit is heel irritant tijdens de briefing en ze nemen ook gewoon altijd op.
Donderdag was het heel rustig tijdens de dienst, dan gaat de tijd echt niet voorruit. En ze zitten daar dan ook allemaal niets te doen. Ik ben dan maar wat rondgegaan om met de patiënten te praten. Hoewel het nog wel zeer moeilijk is, dat patois-taaltje. Als ze echt heel snel praten versta ik er geen hol van! Anders lukt het wel een beetje, maar dan moeten ze wel echt traag praten… . Het is wel grappig als ze tegen me beginnen te praten in het patois en na enkele seconden zien dat ik er niets van begrijp, dan vragen ze bijna allemaal van waar ik ben. En als ik dan zeg dat ik van België ben, trekken ze een gezicht van ‘amai das wijt’ of ‘waa is da’ en dan beginnen ze vragen te stellen hoe het daar is en of dat ze mee terug mogen… als ik dan zeg dat het enkele weken geleden nog vroor, haken ze allemaal weer af. Het is hier nu ook vakantie voor de kinderen en er zijn er die hun kinderen gewoon mee naar het ziekenhuis brengen, stel je voor dat dit in België zo zou zijn… :).
Elke week laten we onze uren tekenen bij het kantoor van de verantwoordelijke van de verpleegkundige of ik weet eigenlijk niet juist wat haar taak is… Vorige week vrijdag was ze er niet omdat het een feestdag was, dus gingen we dinsdag vragen om onze uren te tekenen. Ze zat daar gewoon niets te doen en we dachten dus wel dat ze dit ging doen. Niet dus, ze zei dat ze pauze had en dat ze het de volgende dag wel zou doen. Het lijkt daar hoe hoger je functie is, hoe minder je doet. En een handtekening, dat duurt 3 seconden ofzo? Soms vind ik wel dat ze hier een beetje lui zijn en het ergste is dat ik het over krijg… ( een heel klein beetje maar :) ).
Nu we in de helft zijn, denk ik dat het terug aanpassen aan het leven in België moeilijker gaat gaan dan het aanpassen aan het leven hier, dat voel ik nu al. Ze hebben hier totaal geen stress en alles komt wel in orde, heerlijk! En het is ook echt zo dat alles altijd wel in orde komt, op welke manier dan ook. Misschien moeten sommige mensen in België wat meer Jamaicaan in zich hebben…maar niet teveel :).
Saskia heeft deze week haar laatste dag gehad, weer eentje minder om ons mee te amuseren in de weekends. Je leert zoveel nieuwe mensen kennen en sommige zijn echte vrienden geworden. Niet zo leuk is dan weer dat je weet dat je ze niet zo vaak zal zien omdat ze in andere landen wonen. We gingen dus woensdag avond iets drinken om afscheid te nemen. We zeiden tegen Mr. Glanville dat we niet te laat thuis gingen zijn. Hij zei dat hij dat wel weet omdat hij ziet dat we ons werk serieus nemen. Fijn om te horen :) .
Dit weekend zijn we nog eens thuisgebleven om wat te werken voor school. Zaterdagvoormiddag hebben we eerst onze was eens gaan doen in een wasserij, ik heb toch het gevoel dat dit net iets properder is dan met de hand, haha!
De andere zoon van Mr. en Mrs. Glanville, John, is maandagavond thuisgekomen. Hij woont in Australië en komt voor een weekje op bezoek. Ik schrok nogal want het is echt ‘nen beer van ne vent’ en ook weer heel vriendelijk. We hebben het echt getroffen met dit gastgezin! Ook James, de derde zoon, is voor het weekend naar huis gekomen, hij woont nog wel in Jamaica, in Kingston. Zaterdagavond vroeg Mr. Glanville of we mee kwamen kijken naar een aflevering van ‘Are you being served?’ een halfuurtje lachen zag ik wel zitten. En amai, een grappige serie zien met Jamaicanen, het is een aanrader! Ik heb meer moeten lachen met de lach van James dan met de aflevering. Zondagnamiddag was er een feestje gepland. Waarom weet ik eigenlijk niet. Ik vroeg aan Mr. Glanville of er veel volk kwam omdat er zoveel bordjes stonden. Neenee, een 20tal mensen denk ik… euhm oké, veel dus :). Het was echt heel gezellig. Veel eten en drinken en veel gelach. Het was een zeer fijne afsluiter van de week en ik ben weer helemaal klaar om een nieuwe week te starten!
Xxx Tinne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
