week 7
Blijf op de hoogte en volg Tinne
19 April 2015 | Jamaica, Mandeville
Deze week stond ik op ‘accidents and emergency’. Ik had er heel veel zin in omdat ik nog nooit op een spoedafdeling had gestaan. De spoed is in drie delen verdeeld, zij die zeer dringend hulp nodig hebben en meestal op een brancard aankomen, zij die moeten wachten in de wachtkamer tot ze bij de dokter mogen komen omdat het niet heel dringend is en zij die naar huis mogen maar nog 24 uur in observatie moeten liggen. Op de dringende afdeling kunnen 9 brancards staan, maar eigenlijk zijn er niet zoveel brancards en indien er meer patiënten binnenkomen worden ze gedropt waar plaats is. Dit is ook weer één grote ruimte met allemaal gordijnen. Toen ik er maandagmorgen aankwam, waren er niet veel patiënten en allemaal stabiel dus was er niet veel te doen. Een uurtje later kwam er een meisje binnen die het heel moeilijk had met ademen. Ik dacht meteen, actie! Maar de dokter was maar tegen het meisje aan het roepen dat ze moest ophouden met komedie spelen en moest rechtzitten en antwoorden op haar vragen. Ik wist niet wat ik zag. Iets later was ze weg en ik heb haar niet meer gezien. De andere verpleegster zei me dat ze naar RX was voor een foto van haar borstkas, maar dat er waarschijnlijk toch niets aan de hand was. Iets later kwam er een man binnen die onderweg al overleden was. De dokter zei tegen mij en de andere verpleegster dat we hem toch maar aan de monitor moesten leggen. Zonder dat de dokter het hoorde zei de verpleegster tegen me dat het echt tijdverspilling was omdat hij toch al lang gestorven was. Ze vertelde me ook dat patiënten die thuis of onderweg overlijden normaal niet meer binnengebracht worden, maar dat ze ze buiten laten staan tot er een soort begrafenisondernemer ze komt halen. Waarom deze man dan wel binnengebracht werd was ook voor de verpleegster een raadsel. Voor de rest was er niet veel te doen die dag. Ik vroeg aan een verpleegster of dat ook de ongevallen daar binnengebracht werden. En ze zei ja natuurlijk! Heel veel zelfs, en ook heel veel schotwonden, heb je het nog niet gezien vroeg ze me. Toen ik zei dat dit de eerste dag was, antwoorde ze dat ik pech had dat het zo rustig was.
Ook dinsdag bleef het redelijk kalm, en ik heb 2 uur(!) met een patiënt gewacht op RX. Tijdens het wachten viel wel 4 keer de elektriciteit uit en blijkbaar over heel het ziekenhuis want Eline (die op recovery stond) had het ook gemerkt. Twee dagen op spoed in Jamaica en nog niets spectaculairs meegemaakt, ik had het me al wel anders voorgesteld. Woensdag mocht ik dan een dagje op triageroom, dit is een kamertje waar er een kleine anamnese word afgenomen van de patiënten die nog eens in een andere wachtkamer zitten. Daar worden ze dan doorverwezen naar de arts die ze nodig hebben of waarvan de verpleegster denkt dat ze ze nodig hebben. Dit was redelijk saai. De parameters werden genomen en er werd gewoon gevraagd wat er scheelde, er werd amper doorgevraagd. Toen ik dan vroeg waarom dat ze dat niet deed, zei ze dat de dokter dat moest doen.
Donderdag was het ook zeer rustig, ik had echt een verkeerde week om op spoed te staan lijkt het, hopelijk heeft Eline meer geluk volgende week! Ik ben dan maar eens meegereden met de ambulance die een vrouw ging vervoeren die een CT van haar hersenen moest laten nemen in een soort privéziekenhuis. Ze rijden hier even brut met de ziekenwagen als met een gewone auto, algoed dat het niet ver was want ik dacht even dat de vrouw van de brancard ging vallen. De voorwaarde voor de mensen die van het publieke ziekenhuis daar een CT laten nemen is dat ze dit eerst betalen. Dus een familielid van de persoon gaat eerst daar betalen en krijgt dan een voorschrift mee waarmee de patiënt dan met de ambulance kan gebracht worden. Als het snel moet gaan, is dit dus geen ideale manier. Toen ik terug was vroegen ze me of ik met enkele patiënten naar RX wou gaan, NATUURLIJK, dan had ik toch iets te doen…:) . Tegen de tijd dat ik terug was, was het alweer tijd om naar huis te gaan, en ik hoopte zo hard dat ik de laatste dag wat meer te doen had.
En oké… vrijdag viel wel mee. Eerst was het redelijk rustig, maar dan kwam er een man binnen met een wonde aan zijn schouder/nek. Dit was door een bijl gebeurd… Hij ging vol bloed! De wonde was ongeveer 10cm breed en stond een 4tal cm open. ( Sorry Sanne M. als ge dit leest, ik weet da ge er ni tegen kunt ;) ) En hij moest gaan wachten bij de niet dringende patiënten??? Ik dacht echt van ‘dees meende nu toch ni?’ Een uurtje later zag ik dat hij naar een kamertje moest gaan, dus ben ik snel achterna gegaan. Daar was een verpleegster alles aan het klaarmaken voor een gewone wondzorg, dus vroeg ik voor de zekerheid of dit toch wel gehecht moest worden? Jaja, maar ik ga het proper maken zei ze me. Toen ik vroeg of ik het mocht doen, leek ze opgelucht en zei ze met de grootste glimlach ‘natuuuuuurlijk!’. Ze zei me dat de dokter eraan kwam en liet me alleen. Toen ik vroeg hoe hij aan die wonde kwam, zei hij dat z’n nonkel dit had gedaan. Op de vraag waarom zei hij dat het kwam omdat ze ruzie hadden over een geit… Ik moest een beetje m’n lach inhouden en dacht bij mezelf dat dat wel de stomste reden ooit kon zijn. Hij zei ook dat z’n nonkel een beetje gek is. Een beetje veel denk ik! De dokter moest uiteindelijk 3 onderhuidse hechtingen aanbrengen en 8 gewone hechtingen. Hoe stoer hij daarvoor ook aan het vertellen was, daar was niets meer van te merken tijdens het hechten, hoewel hij wel verdoofd was. Tijdens het hechten kwam iedereen ook gewoon maar binnen. Ook de poetsvrouw was het bloed al aan het opkuisen ( met dezelfde mop waar ze de rest mee kuist…) terwijl we nog bezig waren. Ik vond het heel lelijk gehecht, maar ik denk dat de man dit niet zo erg vond, want hij vroeg achteraf of het een litteken ging worden en toen de dokter waarschijnlijk wel zei, zei hij: ‘COOOOOOOL!!’
Daarna ben ik nog een keertje meegegaan met de ambulance omdat er niemand anders was om de patiënt te vergezellen. We moesten heel lang wachten tot het onze beurt was en tijdens het wachten heeft de ambulancier echt alles gevraagd wat hij kon vragen aan mij denk ik. Ik was toch wel blij toen we terug konden gaan, want het werd een beetje vreemd…
Ik was blij dat de week voorbij was want ik had er echt veel meer van verwacht. Maar misschien ook wel goed dat er niet veel te doen was, dan waren er ook niet veel zieken of gewonden.
Dit weekend zijn we weer thuisgebleven… (ik ben de bachelorproef nu officieel BEU).
Zaterdagavond is Valentina weer thuisgekomen en is er ook een nieuwe vrijwilliger aangekomen, Katherine van Luxemburg! Dus het is hier weer gezellig druk in huis :)
Volgende week sta ik op recovery room. Heel leuk volgens Eline, dus ik kijk er weer naar uit!
Xxx Tinne
Ook dinsdag bleef het redelijk kalm, en ik heb 2 uur(!) met een patiënt gewacht op RX. Tijdens het wachten viel wel 4 keer de elektriciteit uit en blijkbaar over heel het ziekenhuis want Eline (die op recovery stond) had het ook gemerkt. Twee dagen op spoed in Jamaica en nog niets spectaculairs meegemaakt, ik had het me al wel anders voorgesteld. Woensdag mocht ik dan een dagje op triageroom, dit is een kamertje waar er een kleine anamnese word afgenomen van de patiënten die nog eens in een andere wachtkamer zitten. Daar worden ze dan doorverwezen naar de arts die ze nodig hebben of waarvan de verpleegster denkt dat ze ze nodig hebben. Dit was redelijk saai. De parameters werden genomen en er werd gewoon gevraagd wat er scheelde, er werd amper doorgevraagd. Toen ik dan vroeg waarom dat ze dat niet deed, zei ze dat de dokter dat moest doen.
Donderdag was het ook zeer rustig, ik had echt een verkeerde week om op spoed te staan lijkt het, hopelijk heeft Eline meer geluk volgende week! Ik ben dan maar eens meegereden met de ambulance die een vrouw ging vervoeren die een CT van haar hersenen moest laten nemen in een soort privéziekenhuis. Ze rijden hier even brut met de ziekenwagen als met een gewone auto, algoed dat het niet ver was want ik dacht even dat de vrouw van de brancard ging vallen. De voorwaarde voor de mensen die van het publieke ziekenhuis daar een CT laten nemen is dat ze dit eerst betalen. Dus een familielid van de persoon gaat eerst daar betalen en krijgt dan een voorschrift mee waarmee de patiënt dan met de ambulance kan gebracht worden. Als het snel moet gaan, is dit dus geen ideale manier. Toen ik terug was vroegen ze me of ik met enkele patiënten naar RX wou gaan, NATUURLIJK, dan had ik toch iets te doen…:) . Tegen de tijd dat ik terug was, was het alweer tijd om naar huis te gaan, en ik hoopte zo hard dat ik de laatste dag wat meer te doen had.
En oké… vrijdag viel wel mee. Eerst was het redelijk rustig, maar dan kwam er een man binnen met een wonde aan zijn schouder/nek. Dit was door een bijl gebeurd… Hij ging vol bloed! De wonde was ongeveer 10cm breed en stond een 4tal cm open. ( Sorry Sanne M. als ge dit leest, ik weet da ge er ni tegen kunt ;) ) En hij moest gaan wachten bij de niet dringende patiënten??? Ik dacht echt van ‘dees meende nu toch ni?’ Een uurtje later zag ik dat hij naar een kamertje moest gaan, dus ben ik snel achterna gegaan. Daar was een verpleegster alles aan het klaarmaken voor een gewone wondzorg, dus vroeg ik voor de zekerheid of dit toch wel gehecht moest worden? Jaja, maar ik ga het proper maken zei ze me. Toen ik vroeg of ik het mocht doen, leek ze opgelucht en zei ze met de grootste glimlach ‘natuuuuuurlijk!’. Ze zei me dat de dokter eraan kwam en liet me alleen. Toen ik vroeg hoe hij aan die wonde kwam, zei hij dat z’n nonkel dit had gedaan. Op de vraag waarom zei hij dat het kwam omdat ze ruzie hadden over een geit… Ik moest een beetje m’n lach inhouden en dacht bij mezelf dat dat wel de stomste reden ooit kon zijn. Hij zei ook dat z’n nonkel een beetje gek is. Een beetje veel denk ik! De dokter moest uiteindelijk 3 onderhuidse hechtingen aanbrengen en 8 gewone hechtingen. Hoe stoer hij daarvoor ook aan het vertellen was, daar was niets meer van te merken tijdens het hechten, hoewel hij wel verdoofd was. Tijdens het hechten kwam iedereen ook gewoon maar binnen. Ook de poetsvrouw was het bloed al aan het opkuisen ( met dezelfde mop waar ze de rest mee kuist…) terwijl we nog bezig waren. Ik vond het heel lelijk gehecht, maar ik denk dat de man dit niet zo erg vond, want hij vroeg achteraf of het een litteken ging worden en toen de dokter waarschijnlijk wel zei, zei hij: ‘COOOOOOOL!!’
Daarna ben ik nog een keertje meegegaan met de ambulance omdat er niemand anders was om de patiënt te vergezellen. We moesten heel lang wachten tot het onze beurt was en tijdens het wachten heeft de ambulancier echt alles gevraagd wat hij kon vragen aan mij denk ik. Ik was toch wel blij toen we terug konden gaan, want het werd een beetje vreemd…
Ik was blij dat de week voorbij was want ik had er echt veel meer van verwacht. Maar misschien ook wel goed dat er niet veel te doen was, dan waren er ook niet veel zieken of gewonden.
Dit weekend zijn we weer thuisgebleven… (ik ben de bachelorproef nu officieel BEU).
Zaterdagavond is Valentina weer thuisgekomen en is er ook een nieuwe vrijwilliger aangekomen, Katherine van Luxemburg! Dus het is hier weer gezellig druk in huis :)
Volgende week sta ik op recovery room. Heel leuk volgens Eline, dus ik kijk er weer naar uit!
Xxx Tinne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
