9!
Blijf op de hoogte en volg Tinne
04 Mei 2015 | Jamaica, Mandeville
Deze week stond ik weer op pediatrie. Maandagmorgen kwam ik aan op de dienst en er zaten al een heleboel kinderen voor de tv…met een zakje chips…om 7 uur ’s morgens!! Het lijkt wel of ze altijd maar chips geven als de kinderen een beetje zeuren, geen wonder dat ze van het ontbijt dan bijna niets meer eten. Er lag ook overal chips op de grond en de kinderen deden niets liever dan erop te gaan staan en niemand die er iets van zei, heel hygiënisch… :s Verder was het de gewone gang van zaken; parameters nemen, observaties noteren, wonden verzorgen, medicatie geven,… . Het is heel moeilijk om de kinderen te verstaan omdat ze vooral patois spreken. Ze zijn wel heel aanhankelijk en willen altijd maar aan mijn haar voelen en mijn horloge zien ( en krijgen…).
Maandag viel het me ook op dat er veel vertegenwoordigers langskomen, om verzekeringen te verkopen of babyvoeding, en ze beginnen ook tegen iedereen te praten, ook tegen mij dus… Neen ik heb geen babyvoeding nodig… :) Er zijn ook veel verpleegkundigen die op oriëntatie staan. Dit wil zeggen dat ze nieuw zijn en op elke dienst 2 dagen meelopen, hoewel dit niet echt meelopen is, want ze laten ze maar doen en leggen niets uit. Na hun oriëntatie worden ze dan op een dienst gezet waar het nodig is. Iedereen kan ook maar zonder reden verplaatst worden, het kan zijn dat je ’s morgens op je dienst aankomt en dat ze je ergens anders heen sturen.
Dinsdag gingen ik en een verpleegkundige een wonde verzorgen, maar bij het verwijderen van het oude verband, kleefde het in de wonde. Het kind schreeuwde het natuurlijk uit en ik zei dat we het verband beter eerst wat konden bevochtigen, maar de verpleegkundige zei dat ik gewoon moest trekken, ik weigerde omdat het ook kon zonder (of toch veel minder) pijn en bevochtigde het, wachtte eventjes en kon het dan veel beter verwijderen. De verpleegkundige kon er niet mee lachen maar het kind weende tenminste niet en had veel minder pijn. Achteraf zei ze dat ik wel gelijk had maar dat ze soms zo veel werk had… Ik dacht echt bij mezelf het verband bevochtigen duurt misschien 1 minuut langer en het is helemaal niet druk! Maar ik zei maar dat het oké was, hoewel ik liever mijn gedacht is wou zeggen… Dinsdag ging ik ook medicatie geven met een andere verpleegkundige, ik zei dat ik het wel zou doen maar ze ging mee omdat ze het zaakje precies niet vertrouwde (ze stond op oriëntatie en had nog niet met mij gewerkt) toen ik een intramusculaire injectie had gegeven zei ze dat ik het geweldig goed had gedaan, ik zei dan maar dat ik in men laatste jaar zit, en ze zei dat de studentverpleegkundige hier soms niet weten wat ze moeten doen als ze een intramusculaire injectie moeten geven, ook al zitten ze in hun laatste jaar.
Woensdag was het redelijk saai, we waren met 5 verpleegkundigen terwijl we de 2 dagen daarvoor maar met 3 waren. Dus het werk was snel gedaan.
Donderdag gingen we met projects abroad weer op outreach, dit keer naar the Mile Gully Health Centre. We hadden ons weer moeten voorbereiden om de mensen educatie te geven over hypertensie en diabetes mellitus. Maar toen we er aankwamen was het die dag juist prostate screening clinic, iets was ze zo’n 2 of 3 keer per jaar doen. Hier kunnen de mannen dan gratis naar toe komen om hun prostaat te laten onderzoeken. Maar we wisten dus van niets en onze projectleider was projects was dus zelf niet zo goed op de hoogte. Ik en Eline hebben ons dan maar “opgeofferd” om, samen met een dokter, wat te vertellen over prostaatkanker. We mochten op voorhand nog eventjes overleggen wie wat ging zeggen en de dokter ging ons dan aanvullen. We hadden wel wat zenuwen, maar het viel al bij al nog mee. Na de informatie kon iedereen zich eerst laten registreren en parameters laten nemen en bloed laten trekken bij de verpleegster en kon daarna bij de dokter komen om de prostaat te laten onderzoeken. Met toestemming van de patiënt en de dokter mochten Eline en ik elk 1 onderzoek mee volgen. Ik vind dat de mannen hier wel meer over durven spreken dan in België. Er was heel veel volk en tijdens het infomoment werden er toch veel vragen gesteld terwijl iedereen hen kon horen. Dat zou in België niet waar zijn, daar vinden de meesten het een ongemakkelijk onderwerp denk ik. Het was een zeer leerrijke en toffe dag.
Vrijdag dan nog een laatste keer op pediatrie en het was een hectische dag omdat ik het gevoel had dat ik alles alleen aan het doen was. Van overal riepen er verpleegkundigen of ik dit of dat kon doen, terwijl ze zelf enkel aan het schrijven waren en vooral aan het tetteren waren. Maar zo ging de dag wel voorruit en heb ik toch veel zelfstandig kunnen doen.
De muggen lijken me hier niet beu te worden. Ik mag dan nog zoveel muggenspray spuiten dat ik er zelf bijna van stik, de volgende dag heb ik altijd wel muggenbeten bij. Zo frustrerend!
Dit weekend zijn we naar de blue mountains geweest. We zijn zaterdagmorgen eerst naar Kingston gereden met de publieke bus (zo’n 35 man in een busje van 21) om daarna opgepikt te worden om naar het hostel te rijden met de gids die ons de volgende dag ging begeleiden op de berg. Het was een zeer korte nacht in het hostel want om 2 uur ’ s nachts moesten we er al uit om te vertrekken zodat we boven zouden zijn bij zonsopgang. En AMAI! Wat een tocht… serieus afgezien…Maar het toch gehaald, wat ik niet had gedacht toen ik nog niet halfweg was, toch maar is aan die conditie werken als ik terug ben. Maar het was het afzien wel meer dan waard, zo mooi en zo rustgevend. Het naar beneden gaan deed vooral pijn aan de knieën. Toen we terug waren moesten we nog 2,5 uur naar Kingston rijden en dan nog 2,5 uur terug met een overvolle publieke bus naar Mandeville. Wat was ik blij dat ik in m’n bed lag! (daarom de blog een dagje later :) )
Onze laatste week stage is dus vandaag ingegaan. Ik ben wel blij want het begint toch door te wegen vind ik. Na deze week nog 2 weken vakantie, daar heb ik enorm naar uitgekeken! Het gaat wel raar zijn om afscheid te nemen van ons gastgezin en van Valentina. Ik ga ze superhard missen.
De laatste week is op nursery, weer bij de pasgeborene die het niet zo goed doen. Afsluiten waar ik het liefste sta dus… TOP!
Xxx Tinne
Maandag viel het me ook op dat er veel vertegenwoordigers langskomen, om verzekeringen te verkopen of babyvoeding, en ze beginnen ook tegen iedereen te praten, ook tegen mij dus… Neen ik heb geen babyvoeding nodig… :) Er zijn ook veel verpleegkundigen die op oriëntatie staan. Dit wil zeggen dat ze nieuw zijn en op elke dienst 2 dagen meelopen, hoewel dit niet echt meelopen is, want ze laten ze maar doen en leggen niets uit. Na hun oriëntatie worden ze dan op een dienst gezet waar het nodig is. Iedereen kan ook maar zonder reden verplaatst worden, het kan zijn dat je ’s morgens op je dienst aankomt en dat ze je ergens anders heen sturen.
Dinsdag gingen ik en een verpleegkundige een wonde verzorgen, maar bij het verwijderen van het oude verband, kleefde het in de wonde. Het kind schreeuwde het natuurlijk uit en ik zei dat we het verband beter eerst wat konden bevochtigen, maar de verpleegkundige zei dat ik gewoon moest trekken, ik weigerde omdat het ook kon zonder (of toch veel minder) pijn en bevochtigde het, wachtte eventjes en kon het dan veel beter verwijderen. De verpleegkundige kon er niet mee lachen maar het kind weende tenminste niet en had veel minder pijn. Achteraf zei ze dat ik wel gelijk had maar dat ze soms zo veel werk had… Ik dacht echt bij mezelf het verband bevochtigen duurt misschien 1 minuut langer en het is helemaal niet druk! Maar ik zei maar dat het oké was, hoewel ik liever mijn gedacht is wou zeggen… Dinsdag ging ik ook medicatie geven met een andere verpleegkundige, ik zei dat ik het wel zou doen maar ze ging mee omdat ze het zaakje precies niet vertrouwde (ze stond op oriëntatie en had nog niet met mij gewerkt) toen ik een intramusculaire injectie had gegeven zei ze dat ik het geweldig goed had gedaan, ik zei dan maar dat ik in men laatste jaar zit, en ze zei dat de studentverpleegkundige hier soms niet weten wat ze moeten doen als ze een intramusculaire injectie moeten geven, ook al zitten ze in hun laatste jaar.
Woensdag was het redelijk saai, we waren met 5 verpleegkundigen terwijl we de 2 dagen daarvoor maar met 3 waren. Dus het werk was snel gedaan.
Donderdag gingen we met projects abroad weer op outreach, dit keer naar the Mile Gully Health Centre. We hadden ons weer moeten voorbereiden om de mensen educatie te geven over hypertensie en diabetes mellitus. Maar toen we er aankwamen was het die dag juist prostate screening clinic, iets was ze zo’n 2 of 3 keer per jaar doen. Hier kunnen de mannen dan gratis naar toe komen om hun prostaat te laten onderzoeken. Maar we wisten dus van niets en onze projectleider was projects was dus zelf niet zo goed op de hoogte. Ik en Eline hebben ons dan maar “opgeofferd” om, samen met een dokter, wat te vertellen over prostaatkanker. We mochten op voorhand nog eventjes overleggen wie wat ging zeggen en de dokter ging ons dan aanvullen. We hadden wel wat zenuwen, maar het viel al bij al nog mee. Na de informatie kon iedereen zich eerst laten registreren en parameters laten nemen en bloed laten trekken bij de verpleegster en kon daarna bij de dokter komen om de prostaat te laten onderzoeken. Met toestemming van de patiënt en de dokter mochten Eline en ik elk 1 onderzoek mee volgen. Ik vind dat de mannen hier wel meer over durven spreken dan in België. Er was heel veel volk en tijdens het infomoment werden er toch veel vragen gesteld terwijl iedereen hen kon horen. Dat zou in België niet waar zijn, daar vinden de meesten het een ongemakkelijk onderwerp denk ik. Het was een zeer leerrijke en toffe dag.
Vrijdag dan nog een laatste keer op pediatrie en het was een hectische dag omdat ik het gevoel had dat ik alles alleen aan het doen was. Van overal riepen er verpleegkundigen of ik dit of dat kon doen, terwijl ze zelf enkel aan het schrijven waren en vooral aan het tetteren waren. Maar zo ging de dag wel voorruit en heb ik toch veel zelfstandig kunnen doen.
De muggen lijken me hier niet beu te worden. Ik mag dan nog zoveel muggenspray spuiten dat ik er zelf bijna van stik, de volgende dag heb ik altijd wel muggenbeten bij. Zo frustrerend!
Dit weekend zijn we naar de blue mountains geweest. We zijn zaterdagmorgen eerst naar Kingston gereden met de publieke bus (zo’n 35 man in een busje van 21) om daarna opgepikt te worden om naar het hostel te rijden met de gids die ons de volgende dag ging begeleiden op de berg. Het was een zeer korte nacht in het hostel want om 2 uur ’ s nachts moesten we er al uit om te vertrekken zodat we boven zouden zijn bij zonsopgang. En AMAI! Wat een tocht… serieus afgezien…Maar het toch gehaald, wat ik niet had gedacht toen ik nog niet halfweg was, toch maar is aan die conditie werken als ik terug ben. Maar het was het afzien wel meer dan waard, zo mooi en zo rustgevend. Het naar beneden gaan deed vooral pijn aan de knieën. Toen we terug waren moesten we nog 2,5 uur naar Kingston rijden en dan nog 2,5 uur terug met een overvolle publieke bus naar Mandeville. Wat was ik blij dat ik in m’n bed lag! (daarom de blog een dagje later :) )
Onze laatste week stage is dus vandaag ingegaan. Ik ben wel blij want het begint toch door te wegen vind ik. Na deze week nog 2 weken vakantie, daar heb ik enorm naar uitgekeken! Het gaat wel raar zijn om afscheid te nemen van ons gastgezin en van Valentina. Ik ga ze superhard missen.
De laatste week is op nursery, weer bij de pasgeborene die het niet zo goed doen. Afsluiten waar ik het liefste sta dus… TOP!
Xxx Tinne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
